vrijdag 6 februari 2009

The End

Het volgende plaatje kan in het Darwin jaar het best uitdrukken waar ik momenteel sta op de ladder van de Russische Taal. Ik ben een aap. Oe Oe: Vragen om een banaan. Vertellen dat ik een aap ben, was en in de toekomst zal zijn. Dat ik een vader en moeder aap heb met apen beroepen.. Dat ik apen vrienden heb, die het leuk vinden om in een boom te slingeren . Ik kan een kaartje kopen voor de apenheul en ik kan vertellen dat ik dol ben op aapinnen. Ik weet niet of de apentaal naamvallen kent, maar daar ken ik er in iedergeval ook een paar van. Ik kan genoeg Aaps om eens lekker te kunnen vlooien. Ik kan vertellen dat ik jeuk aan mijn kont heb en dat er gekrabt moet worden.
Dat lijkt allemaal marginaal, maar is toch een vooruitgang van meer dan 1000%. Voor Darwin kwam ik niet eens in dit plaatje voor, was nog geen eencellig wezen, voor mij was er zelfs nog geen Wereld. Toch is er uit dat niets een aap ontstaan en dat proces kan volgens gangbare theorieen alleen worden verklaard door ofwel de bigbang of de goddelijke voorzienigheid. Een goud omlijste hand die het wolkendek splijt en mij aan mijn nekvel een slinger geeft en in Petersburg doet belanden, een mooi beeld, maar niet waar. Big Bang ook niet waar. Gewoon 2 weken hard proberen te studeren in een omgeving die helemaal niets met de goddelijke stad te maken heeft. Verleidingen te over en ik heb hier twee hele leuke weken gehad. Alle begin is moeilijk; dit was heel lastig, maar ik ben wel vol vertrouwen dat ik rasse schreden zal kunnen zetten op de evolutionaire ladder; op naar een menswaardig bestaan. Vanavond uit eten: Daarna naar een bar en Kloeb. Foto's volgen nog.

woensdag 4 februari 2009

Woensdag

Lezers,

Ik heb mooi de tijd om even een stukje te schrijven, want ik heb besloten deze dag lekker thuis te blijven om alle grammatica nog eens een keer te herhalen en huiswerk te maken. Het is hier niet altijd feest. Gister wel:
Als je naar het Mariinsky gaat, moet je dat natuurlijk een beetje stijlvol doen. Aangezien ik geen sjieke outfit in mijn koffer heb gestopt, besloot ik om er de ‘fashsionably late entrance’ tegen aan te knallen. Vanaf het metro station dus 15 minuten sprinten om naar binnen te stormen. Ik reikte naar mijn binnenzak om trots mijn kaartje te voorschijn te toveren, maar trok per ongeluk mijn telefoon mee, om deze vervolgens over de marmeren vloer van de entreehal te zien stuiteren. GHARASJO! . Geen tijd om me druk te maken of ik me wel Russisch genoeg gedroeg dus. Dit laatste was nog wel zo belangrijk, want ik had een kaartje gekocht voor de prijs die gerekend wordt aan Russische staatsburgers, want buitenlanders betalen 700 roebel meer. Als ze je snappen met zo’n kaartje en je kan niet duidelijk maken dat je in Rusland studeert of woont en werkt, wordt de toegang je ontzegd..Dat was ik niet van plan.. Het verkrijgen van zo’n kaartje had die middag overigens al de stand Wiebe de Graaf (1) VS. Mariinsky Theater (0) op het scoreboard gebracht. In mijn beste Russisch vroeg ik om een kaartje bij het verkooppunt:

Zdravstvoetje. Jachatjoe adien bieljet vmariinsky teatre vlebodnaie ozeera. Veetjeram. Parter pazjalstaa. Ja Iz Gallandskii no ja zhiwoe vpietrboerge, ja stoedjent historii VOeniversitjet. Skolka Stoit?

Russich gemurmel..Klik…zoom..klik..Stift! 1 minuut later sta ik buiten met het ticket in mijn handen. Ik voel me Sjakie die net het toegangsbewijs voor de chocoladefabriek in de wikkel van zijn reep heeft gevonden. Lekker hoor – ik kan na anderhalve week al vloeiend Russisch! Helaas begon die avond een ober in het restaurant Engels tegen mij te praten toen ik wat probeerde te bestellen in het Russisch, de illusie was kort maar hevig… Gelukkig werd ik in het theater aangekomen, keurig doorgelaten. Zelfs toen het alarm afging toen ik door de metaaldetector liep en ik met handgebaren moest duidelijk maken dat ik geen flauw idee had wat de portier nu allemaal tegen mij aan het tetteren was. Mijn vocabulair was door de sprint kennelijk even naar mijn voeten gezakt. Binnen: Stoeltje rij 15, op 10 meter van de oude Tsaren Box. Archaïsch dansende meisjes en jongens op muziek van Tsjaikovsky. Allemaal goed voor een historische sensatie. Hartstikke mooi natuurlijk, alhoewel ik denk ik wat meer van modern ballet en van deze vriend houd….



dinsdag 3 februari 2009

Muzej: Constructivisme







Een Ochtend

Mijn huisgenoot Jan maakt mij wakker. "Het is al 8 uur geweest." Ik lig niet op mijn eigen kamer, maar open mijn ogen in het leslokaal. Het bevreemd mij echter niet en ik begin mijn ochtend ritueel. Eerst 200 keer opdrukken "ik ben van staal" zeg ik tegen mijzelf. Kikkersprongen en buikspieroefeningen volgen. De kniebuigingen sla ik over, want ik moet haast maken. Om 9 uur moet het lokaal leeg zijn voor de les. Met enige routine pak ik het matras, het boven matras, de deken het kussen en het laken tegelijk op, "tak tak"denk ik. Ik pleur mijn spullen op het bed en maak Michael wakker. Tot een paar nachten geleden deed ik dit niet alleen 's ochtends, maar ook meerdere malen per nacht. Wat kan die Zwitser snurken, het klinkt alsof hij een steen wil splijten met een botte zaag. Neus knijpen, matras omhoog trekken. Niets helpt. Het zal wel van de chocolade komen. Ik sprint naar de douche, gelukkig ben ik jeroen net voor, want ik heb behoefte aan warm water. "Niet te lang he?".,"Ja, Ja, niet te lang". 15 minuten later begint het water lauw te worden en ik draai de kraan uit. Lekker!" "Kan je misschien even een eitje bakken? Kopje koffie zou ook wel lekker zijn, Jan Jeroen? ". Het lijkt hier wel een beetje op thuis. De dag begint. Ik heb geen les vandaag en zet mij aan mijn huiswerk. De lessen zijn goed gestructureerd en ik ben probeer alles wat ik krijg aangeboden op te zuigen en vast te houden. Had ik al gezegd dat ik een hele goede docente had? Vanavond: Zwanenmeer. Voor het slapen gaan: matrasje in het leslokaal leggen, ik slaap er als een baby.

maandag 2 februari 2009

Bericht

Kijk, altijd mooi om te zien dat je niet per definitie in de goot hoeft te belanden als je interesse hebt in dit land...! Onderstaand bericht van mijn cursuscoördinator.

Hoi Wiebe,

Ik zag dat je een linkje naar het VPRO-programma “Van Moskou tot Magadan” hebt opgenomen.

Weet je hoe de programma-maker Jelle Brandt Corstius in Rusland verzeild is geraakt? Juist, via ons, hij was een van de eerst cursisten van Russisch-in-Rusland!

Met vriendelijke groet,

ir. Bart Leenhouts
Coordinator Taalcursus Russisch
www.russischinrusland.nl

Link

Voor de liefhebber:

http://www.vpro.nl/programma/vanmoskoutotmadagan/

zondag 1 februari 2009

Thank God it's Friday

Geen klokken die luiden op zondagochtend. Bij de deur van de Nicolaaskerk zitten 2 bedelaarsters die ik voor de verandering eens een paar roebel toe stop. Ik sta namelijk op het punt om god te ontmoeten en het lijkt mij verstandig om hem op deze wijze te laten merken dat ik hem gunstig gezind ben. De gouden koepels van de Nicolaaskerk hadden van een grote afstand al veel indruk op mij kunnen maken, maar dit was niet het geval geweest, want de kerk stond in de steigers. Toch maar naar binnen. Dit is de kerk waar onder andere de mis voor de slachtoffers van het ongeval met de Koersk is opgedragen en zij staat bekend om haar mooie diensten. Ik verwacht spektakel, ik hoop dat mijn oren tenminste krom zullen gaan staan van geluk. De kerk is op een aantal mensen na leeg. Ik begrijp er niks van. Geen massa devote Russen die zingend om een priester heen staat, het hoofd gebogen en de armen voor de borst gekruist. Er hangt wel een koord met in het Russisch de tekst “Niet voor toeristen”, God is hier dus niet voor toeristen. Ik mag wel naar boven en ik waag het erop Daar zijn ze, verstopt! De priesters prevelen gebeden, de bezoekers buigen diep en slaan hun kruisjes en ik word korte tijd verblind door al het goud dat blinkt. Aanvankelijk voelt het een beetje vies, alsof ik stiekem naar een vrijende stelletje zit te kijken. Als ik merk dat er geen acht op mij wordt geslagen kan ook ik genieten. Een verdieping hoger staat onzichtbaar een koor opgesteld. Ik heb nog nooit zoiets moois gehoord. Iedereen lijkt te weten wanneer er mee moet worden gezongen. Soms zingen alleen de priesters, dan weer zet het koor in, de gelovigen doen ook hun uiterste best. Ik houd mijn mond. Fantastisch. Kippenvel. Dank je wel god! In een hoekje staat een meisje dat ik nog ken van vrijdagavond. Wat een toeval. We zaten in een bar annex disco en naast ons zat een groep Russisch studenten. Het contact was makkelijk gemaakt: “Ja tjuttjut gavarjoe Roeskie jezik”. Wij hadden het erg naar ons zin totdat de muziek wat harder werd gezet. De meisjes van de groep naast ons klommen op tafel. Zij klom op de onze. Lange benen en 15 cm. hoge hakken sloegen putten in het tafelblad. Haar draaiende kont probeerde mij te hypnotiseren. Dank je wel god!